Simone van Saarloos

Ik leef biseksueel. Ik ben getrouwd met een vrouw die twee kinderen heeft met haar ex-vrouw. Wij leven gelukkig apart en delen intimiteit met anderen.

In het pamflet / essay Het monogame drama bevraag ik de vanzelfsprekende wijze waarop we ons sociale leven inrichten en onderzoek ik waarom we sommige intimiteiten als echt en waardevol beschouwen, terwijl andere vormen worden weggezet als frivool, oppervlakkig of als een ‘puberale fase’.

Meestal wordt de romantische liefde als een puur persoonlijke kwestie gezien. ‘Je valt gewoon op iemand.’ Maar het persoonlijke is wel degelijk politiek. Waarom anders zijn de meeste (hetero) relaties zo homogeen – binnen de eigen kring, eigen opleiding, eigen sociaal economische klasse, leeftijdscategorie? En nee, niet alleen LHBTQ liefde is politiek. Ook de hetero is afhankelijk van wat er in de samenleving normaal wordt gevonden.  Normaal is een bullshitbegrip, daar moeten we vanaf.

LHBTQ’ers moeten niet alleen beter worden vertegenwoordigd in de politiek. Ook hetero’s hebben baat bij een LHBTQ blik op de wereld, om vaststaande patronen en vanzelfsprekendheden op te schudden en te doorbreken.

Liefde is liefde, sprak Barack Obama nadat het homohuwelijk in de VS werd gelegaliseerd. Maar waar hebben we het eigenlijk over, wanneer we over liefde spreken? Heeft liefde een huwelijk nodig om te worden erkend, moet liefde lang duren om van waarde te zijn? Als schrijver is taal mijn focuspunt, omdat normen en waarden grotendeels worden gevormd door de taal die we gebruiken.